εύφωνος

-η, -ο (Α εὔφωνος, -ον και εὐφωνής, -ές)

1. αυτός που έχει γλυκιά, αρμονική φωνή, ο καλλίφωνος, ο εύηχος

2. (για κήρυκα ή ρήτορα) αυτός που έχει δυνατή φωνή, ο βροντόφωνος («λαβοῡσα κηρύκαιναν εὔφωνόν τινα», Αριστοφ.)

αρχ.

1. (για λύρα) αυτός που αποδίδει γλυκύ τόνο

2. (φρ). «εὔφωνοι θαλίαι» — συμπόσια με καλλίφωνα άσματα

3. αυτός που συμβάλλει στην ευφωνία, ο ευφωνικός.

επίρρ...

ευφώνως και εύφωνα (Α εὐφώνως)

1. με γλυκιά φωνή, με μουσικό τόνο («Θάμυριν εὐφωνότερον καὶ ἐμμελέστερον πάντων τῶν τότε ᾆσαι», Πλούτ.)

2. κολακευτικά

3. ευφωνικά

4. εύγλωττα, εκφραστικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -φωνος (< φωνή), πρβλ. ά-φωνος, καλλί-φωνος, ομό-φωνος].